1 januari 2016, tijdens een fietstocht door de Amsterdamse polder realiseerde ik me dat ik totaal vastzit in mijn eigen denkpatroon. Ik wil namelijk alleen maar de beste keus maken.
Beste keus staat bij mij voor 100%, ofwel geen andere keus is goed genoeg.
Er kan maar 1 perfecte keus zijn. En ik wil weten wat die beste keus is, want die wil ik kiezen, die mag ik niet missen, ik mag blijkbaar geen foute keus maken van mezelf en daarmee beperk ik mezelf enorm. Dus zit ik verstrikt in een oneindige zoektocht naar de enige juiste keus.
De beste keus…. de enige?
Ik realiseer me dat iets alleen maar een goede keus kan zijn als je er uit vrijheid zelf voor kiest en er dan voor gaat, je volledig inzet om de weg die je kiest te bewandelen, dat kost tijd, energie, inzet en vooral doorzettingsvermogen. In dat geval is elke keus een goede keus, zolang je er maar achter staat en er blij van wordt. Dan blijf je dicht bij jezelf! En het hoeft ook niet in een keer te lukken.
De beste keus bestaat helemaal niet. Het is niet zo dat je alleen maar gelukkig kan worden als je voor links kiest. Ik hoor meteen een stemmetje in mijn hoofd, mis ik dan niet automatisch alle mooie dingen en kansen van rechts? De voorwaarde die ik er onbewust aan verbind is dat alles dan wel goed moet gaan zolang ik maar de juiste keus maak, dan kan er niets fout gaan, toch?
Laat jij je omstandigheden bepalen hoe je leven eruit ziet? Of bepaal je dat liever zelf?
De verantwoordelijkheid over jouw leven ligt helemaal bij jezelf, niet bij je partner, niet bij je werkgever, niet bij je ouders, bij jou en jou alleen. Wie heeft het stuur in handen van jouw leven?
Ik moet dus zelf iets gaan doen, en daar zit ik eigenlijk helemaal niet op te wachten.
Daarnaast had ik het idee dat als je een belangrijke keus gaat maken dat ook 100% goed moet voelen.
Het kan super spannend zijn om alleen al over de risico’s na te denken die het met zich mee zou kunnen brengen. Het kan je verlammen, stilzetten en angstig maken om überhaupt een keus te maken. Daar zat ik precies midden in. Het meeste lijden dat men heeft is het lijden dat men vreest. Zo gaat er kostbare tijd verloren, jouw tijd maar misschien ook dat van een ander. Maar als je je doel belangrijk genoeg vindt en er een noodzaak van maakt dan is het ook logisch dat je er iets voor wil gaan doen, iets veranderen, een beslissing nemen, een knoop doorhakken.
Wil je niet dat er niets veranderd? Doe dan vooral niks.
Richting kiezen
Hoe weet je nu welke kant je op moet? Waar wil je heen, is dan de vraag. Want als als je geen doel hebt heb je ook niets om naar toe te gaan. Je doel is je richting, deze wijst je als het ware de weg. Bij mij was het kiezen zelf op den duur mijn grootste probleem geworden, hoe maak ik de juiste keus en wat nu als ik de verkeerde keus maak? Hoe weet ik nu zeker dat ik de juiste keus maak? Mijn 100% beste keus willen maken was mijn blokkade geworden en daardoor krijg je automatisch een nieuw cadeau namelijk heel veel angst om de verkeerde keus te maken. Alleen het beste, al het andere telt gewoonweg niet. Zwart versus wit, links versus rechts.
Maar het leven blijft niet hetzelfde, je leven blijft niet zoals het was, je kunt het niet tegenhouden en ook ik kon en kan dat niet tegenhouden, al heb ik dat natuurlijk zeker uit alle macht geprobeerd. We zullen ons leven lang elke dag opnieuw grote en kleine keuzes moeten blijven maken. Je ertegen verzetten geeft lijden en maakt dat je niet meer beweegt en ook niet vooruit komt. Dat gebeurde bij mij ook. Hoeveel meer opties worden er zichtbaar als je die ene onmogelijke deur achter je laat en gaat zien hoeveel meer ongebruikte deuren er nog zijn? Of wat geeft het je als je je niet meer verzet en je energie stopt in het juist wel meegaan op de flow. Geef je jezelf als het ware de ruimte om verder te kijken? Durf je de deur op een kiertje te zetten? Durf je een stapje verder te zetten? Alleen zo kan je verder komen.
Veranderen is loslaten. Loslaten vind ik misschien het moeilijkste van alles om te doen, al weet je dat iets gewoonweg niet meer bij je hoort of niet meer bij je past. Wat je kent is veilig, al is dat veilige niet altijd wat je het liefste zou willen.
De onwil om iets op te offeren, of los te laten maakt dat wij mensen ongelukkig worden, zijn of blijven. Denk daar maar eens over na. De onwil om iets op te offeren….. Wil je wel dat er iets verandert? Soms moet je iets wat nu veilig voelt loslaten, buiten je comfort-zone gaan staan om te ervaren hoe dat is. Maar dan moet je wel bereid zijn die stap te zetten.
Je moet hard werken voor dat geweldige lijf, uren moet je trainen om je body in de juiste shape te krijgen, je let op je voeding, zegt nee tegen ongezonde dingen. Voor een goede relatie moet je investeren in je relatie, bloemen kopen, tijd voor samen maken, luisteren, rekening houden met elkaar, elkaar de ruimte geven jezelf te kunnen zijn, liefde geven en nemen etc. Je leert het met vallen en opstaan. Het gaat niet vanzelf. De lusten maar zeker ook de lasten, het hoort er allemaal bij. Je krijgt ’t niet cadeau, en als je ’t wel cadeau krijgt, dan wil je ervoor zorgen dat het goed of geweldig blijft. Keep things in motion. En als je dat lukt wordt hard werken zelfs leuk, want je doet het met een drive, een passie. Je doet het voor jou.
Ben je bereid om voor dat wat jij wil bereiken te vechten, te knokken, af te zien en offers te brengen? Gaat je wilskracht je verder helpen dan je angst om iets los te laten? Voor geluk moet je soms ingesleten patronen leren herkennen, en dan doorbreken om verder te komen, onbekend terrein verkennen, risico’s nemen in het vertrouwen dat je het al kan. Het klinkt al een beetje als een avontuur om verder te komen dan je ooit was, dat kan je de energie geven om door te gaan.
Welke pijn wil jij ervaren? Pijn van een gemiste kans of de pijn van succes? Onze strijd bepaald ons succes, dus kies je strijd verstandig.
Leve het Leven, alleen jij kan het maken.
Recente reacties