Mijn persoonlijke verhaal

Hey, ik ben Evelyn Scholtens - van der Stok. Mama, partner & levensgenieter. Een tikkeltje eigenwijs en altijd op zoek naar passie en avontuur, met een positieve en vrolijke instelling. Naast mijn werk als therapeut zijn mijn partner en kinderen, zingen en gitaar spelen mijn grote passie. Ik ben opgegroeid binnen de gemeenschap van Jehovah's Getuigen, wat mijn leven gevormd heeft op vele manieren. Mijn beslissing om deze besloten gemeenschap te verlaten, markeerde het begin van een bijzondere transformatie die alles op zijn kop zette.

Zeeland, 1994

Het was de zomer van '94. Ik stond op de drempel van mijn twintigste levensjaar en trad in het huwelijk met een man van wie ik overtuigd was dat hij mijn ware liefde was en dat we voor altijd samen zouden zijn. Vier jaar later verwelkomden we een prachtige dochter, en samen waren we toegewijde Jehovah's Getuigen. Ons leven leek in alle opzichten compleet.

Echter, rond 2002, begon het tot mij door te dringen dat ik op vrouwen viel. Je kunt je voorstellen hoe dat is in een besloten geloofsgemeenschap waar homoseksualiteit streng veroordeeld wordt. Door deze innerlijke strijd kampte ik lang met twijfels en depressieve gevoelens. De gedachte alleen al aan een breuk met het geloof en de onvermijdelijke uitsluiting door mijn gemeenschap was ondraaglijk. Het vooruitzicht om verstoten te worden en het verlies van contact met mijn ouders, familie en vrienden, verscheurde me van binnen. Dus vocht ik uit alle macht tegen deze gevoelens en hoopte dat ze zouden verdwijnen, tegen beter weten in natuurlijk.

In die tijd had ik meerdere depressies, kon ik niet volledig mijzelf zijn en loog ik voor mijn gevoel, tegen iedereen, vooral tegen mezelf. Het goede nieuws over het Paradijs, dat ik wekelijks verkondigde wanneer ik langs de deuren ging, zou ik zelf toch niet bereiken vanwege mijn geaardheid. Het was mijn overtuiging dat God mij toch niet in Zijn paradijs wilde, en ik had continu het gevoel dat ik

een 'slecht mens' was.

Als je iemand moet teleurstellen,

laat het dan vooral niet jezelf zijn

Terug naar 2006... Omdat ik wist dat ik op een dag voor mezelf en mijn dochter moest zorgen en ik geen beroepsopleiding had gevolgd, besloot ik om in mijn toekomst te investeren en de HBO-beroepsopleiding tot Stress-counsellor te volgen. Praten met mensen ging mij immers goed af ;). Tussen alle hectiek door behaalde ik met trots mijn diploma en startte ik met gesprekken aan de keukentafel.

Eind 2007 had ik eindelijk het lef om voor mezelf te kiezen, of meer, mijn depressie werd zo heftig dat ik niet anders kon dan voor mezelf kiezen. Ik wilde en kon niet meer liegen. Als ik dan toch 'verloren' was, kon ik er maar beter het beste van maken. Ik besloot met mijn dochter, die toen 10 jaar was, te vertrekken en een eigen plekje voor ons te zoeken. Dit uiteraard tot groot verdriet van mijn man en dochter. Met deze hartverscheurende keuze moest ik leren leven en weer met mezelf in het reine komen.

De besloten wereld waarin ik vanaf mijn geboorte altijd vertrouwd was geweest, viel voor mij weg en ik stond er alleen voor. Ik moest enorm wennen aan het leven buiten mijn vertrouwde gemeenschap, een wereld die ik niet goed kende, waar ik altijd voor was gewaarschuwd dat het een slechte en gevaarlijke wereld was. Mijn verworven vrijheid voelde in het begin alsof er een aardbeving tussen dimensies had plaatsgevonden. Ik had nachtmerries, voelde me onzeker en twijfelde enorm, had ik wel de juiste keuze had gemaakt...

Gescheiden van familie

2008. Voor mijn gevoel was ik in een soort vreemde tussenwereld beland en had ik geen idee hoe mijn toekomst eruit zou zien. Een scheiding verwerken, uitgesloten en dus verstoten worden door mijn ouders, vertrouwde familie en gemeenschap. Mijn ouders lieten me vanuit hun kijk op liefde weten dat ik thuis pas weer welkom was als ik terug zou keren naar het geloof, en wilden verder geen contact met me. Ik moest verhuizen, van baan wisselen, mezelf overeind houden en mijn dochter tussen twee werelden laten opgroeien.

Ik had geen idee hoe ik dit alles moest aanpakken, en het overweldigde me. Alle zekerheden vielen van me af. Ondanks alle tegenslagen had ik een handjevol familieleden waarbij ik nog wel welkom was, en werd ik ook verliefd op een vrouw, waardoor ik me niet meer zo eenzaam voelde. Het was een heftig begin, waarin ik op zoek ging naar mijn eigen identiteit, een plekje in deze nog onbekende wereld probeerde te veroveren, alle ballen in de lucht moest houden om voor mijn dochter te zorgen, en op zoek ging naar hulp voor mijn eigen PTSS (posttraumatische stressstoornis) die ik door alle gebeurtenissen had opgelopen. Tegenwoordig zouden we spreken van een Religieus Trauma Syndroom.

In 2014 overleed totaal onverwacht mijn moeder, Louise, op 59-jarige leeftijd, waardoor ik helaas geen kans heb gehad om afscheid te nemen. Dit gebeurde na een periode van zeven jaar waarin we geen contact met elkaar hadden. Het besef van vergooide jaren maakt het extra verdrietig, tijd komt nooit meer terug. Het was een zware periode in mijn leven.

Passie voor traumaverwerking

2008, net uit de kast, verliefd en ik leidde een volledig nieuw leven in Amsterdam. Aanvankelijk vond ik het heel moeilijk om te spreken over mijn verleden en het gemis van mijn familie. Ik ontkende tegenover mezelf dat ik getraumatiseerd was, en vermeed de confrontatie met mijn problemen - iets waarin ik, helaas, erg bedreven was geworden. Het idee om hulp te zoeken schoof ik telkens voor me uit, omdat ik de confrontatie met mijn pijn niet aan wilde gaan. Naarmate de tijd verstreek, verslechterde mijn toestand en namen de symptomen van PTSS toe. Het werd me duidelijk dat deze situatie onhoudbaar was en dat ik actief op zoek moest naar professionele hulp. Het traject van traumaverwerking dat ik vervolgens begon, was uitermate intensief en uitdagend, en ik wist dat het veel van mijn energie en tijd zou vergen.  Terugkijkend ben ik ongelofelijk dankbaar en opgelucht dat ik deze stap uiteindelijk wel heb gezet.

Nederland Traumavrij!

Voor mijn eigen trauma-verwerkingstraject onderging ik zelf EMDR-therapie, en toen ik me daardoor al snel beter ging voelen besloot ik mijzelf helemaal op EMDR en traumaverwerking toe te leggen, het werd mijn passie! EMDR was voor mij de bevrijding van mijn trauma's en dit maakte zoveel indruk op me dat ik deze techniek zelf ook wilde leren beheersen. Door van mijn eigen sh!t uit het verleden, mest voor de toekomst te maken heb ik er mijn missie van gemaakt; Nederland Traumavrij. Mijn hoop en wens is dat niemand meer met een trauma rondloopt, dus ook jij niet. In 2012 stapte ik dapper naar de KVK om mijn praktijk officieel in te schrijven en was ik zelfstandig ondernemer.  

Trust the proces 

Juist dankzij mijn achtergrond ben ik precies waar ik moet zijn! Inmiddels 

heb ik een bloeiende praktijk en heb ik al vele mensen mogen begeleiden met het verwerken van hun trauma's.  

Mijn leergierigheid leidt me elke dag tot nieuwe inzichten in trauma's en hun unieke effecten op individuen. Ik neem actief deel aan een breed scala aan professionele ontwikkelingsactiviteiten, zoals bij- en nascholingen, supervisies, cursussen, opleidingen en intervisies, om effectieve technieken in mijn praktijk te integreren. Zo kan ik mijn aanpak blijven verfijnen en nauwkeurig afstemmen op de behoeften van mijn cliënten.

Tegenwoordig deel ik mijn leven met mijn vrouw Emilie, de liefde van mijn leven, en zijn er twee geweldige kinderen, op wie ik supertrots ben. Doe ik werk wat me voldoening geeft, ben ik trouw aan wie ik ben, en heb ik een aantal warme en dierbare vrienden om me heen. Dit alles vormt voor mij de essentie van geluk, en ik ben elke dag opnieuw dankbaar voor deze rijkdom.

En mijn moeder, waar ze ook mag zijn, kijkt ongetwijfeld regelmatig met een trotse blik naar beneden.