De prijs van gehoorzaamheid – het verhaal van mijn moeder, en van miij
Ze had ook haar dromen over later. Over een prachtig leven, een heerlijk gezin en gelukkig zijn.
Mijn moeder, Louise, een vrolijk blond meisje.
Maar aan die dromen kwam een einde toen haar vader op haar twaalfde overleed aan asbestlongen.
Hij werd 36 jaar oud. Hij was al jaren ziek, maar keek zelfs uit naar zijn dood.
Want hij geloofde er heilig in dat hij uitverkoren was en dat hij naar de hemel zou gaan. Dat het goed was.
HIj vertelde haar hoe blij hij was dat hij naar de hemel zou gaan.. En zij? Zij moest blij voor hem zijn. Terwijl haar wereld instortte.
Tranen werden ingeslikt. Vragen weggewuifd. Verdriet moest wachten. Rouwen deed ze niet. Want God had een plan met hem, met haar.
Toewijding, loyaliteit en gehoorzaamheid stond boven alles.
6 jaar later trouwde ze, achttien jaar oud. Op haar negentiende kreeg ze haar eerste kindje, mij. Daarna nog drie dochters.
Een gezin. Een leven in dienst van anderen. Liefdevol, loyaal, maar zoals ik het zag, ook steeds leger vanbinnen.
Ze gaf zichzelf weg. Eerst aan het geloof. Toen aan haar man. Toen aan ons.
En ergens onderweg verloor ze zichzelf.
Ze liep al jaren met een vreemd gevoel op haar borst. Ze kon het niet goed uitleggen,
dus tekende ze het maar. "Als er ooit iets met me gebeurd, dan weet je dit," schreef ze op een briefje.
Maar er werd niets gevonden. Geen alarmsignaal. Geen antwoord.
Tot het te laat was. Ze stierf op haar 59e. Oorzaak: een gescheurde aorta. Maar ik zeg: ze stierf aan een gebroken hart.
Mijn moeder was zorgzaam, zacht, toegewijd. Maar ze was ook moe. Onzichtbaar verdrietig.
Ze kon ineens omslaan. Dan voelde je de spanning in het huis hangen, als een elektrische lading.
Mijn moeder had veel onverwerkt verdriet, en diep van binnen moet ze heel eenzaam geweest zijn.
Ze bedoelde het niet kwaad. Ze wist gewoon niet hoe ze haar grenzen moest bewaken.
Ze wist niet hoe ze haar verdriet moest verwerken, dus stopte ze het weg.
Ze wist niet dat er iets anders kon zijn dan verdragen. Kropte haar frustraties op. Ik ken mijn moeder worstelend met depressies.
En dus droeg haar lichaam wat haar ziel niet kwijt kon.
Tot het knapte.
Toen ik op mijn 32e het geloof verliet, werd ik uitgestoten. Mijn ouders mochten geen contact meer met me opnemen. Zeven jaar geen contact.
Geen telefoontjes. Geen kopjes thee. Geen moederlijk advies.
Tot dat ene telefoontje.
Mijn moeder was overleden.
Ik stond ineens weer naast haar. Koud, stil, onherroepelijk. Samen met mijn jongste zusje verzorgden we haar lichaam.
Ik streek nog één keer over haar huid, gezicht en voelde aan haar haar, wat grijzer was dan ik me kon herinneren.
Zoveel rimpels die ik nu zag die nog niet kende.
Zoveel gemiste jaren die ik zag op haar gezicht en haar rimpels. Keek nog één keer in haar gezicht,
hield ik haar hand vast, en zei ik tegen haar dat ik haar zo gemist had en altijd van haar zou houden.
Het was heftig. En helend. Mijn moeder had rust. Hoefde niet meer te strijden of haar verdriet te voelen. Alleen nog zachtheid.
Ze was ooit ook gewoon een meisje met dromen. Ze werd een vrouw die alles opofferde.
En ze eindigde met een lichaam dat schreeuwde waar haar stem dat nooit mocht.
En ik? Ik zag het gebeuren.
Als kind voelde ik het. Als dochter wist ik: mijn moeder leeft niet echt. Ze overleeft. En ik voelde het gevaar. Als ik dit pad blijf volgen, eindig ik net als zij.
Dus ik koos. Voor adem. Voor mijn eigen waarheid. Voor mezelf. En ja, dat kostte me haar, mijn ouders, familie. Maar het redde mij.
Dit is geen aanklacht of verwijt. Dit is een waarheid die gehoord moet worden. Niet alleen voor mij.
Maar voor elke vrouw, man, mens, kind, die zichzelf verliest in loyaliteit. In dienstbaarheid. In systemen die je klein houden, terwijl je hart schreeuwt om ruimte.
Mijn moeder leeft niet meer. Maar haar verhaal leeft in mij. Niet om het te herhalen, maar om het te beëindigen.
Om het open te breken. Om te zeggen: het kan anders.
Wat je niet voelt, wat je niet uitspreekt, wat je niet kiest, blijft zich ophopen. In je lijf. In je hart. In je ziel. Tot het knapt.
En ik ben hier om dat vóór te zijn. Dat is mijn grootste wens, Om vrij te zijn! Voor mezelf.
Voor mijn kinderen. Voor iedereen na mij. Het stopt hier. Bij mij.
De manier waarop ik me uit, is schrijven. Al jaren vertrouw ik mijn gevoelens en gedachten toe aan papier. Soms ontstaat daaruit een nummer wat ik normaal alleen voor mezelf speel.
Voor mijn moeder schreef ik dit nummer: Four Girls — over zussen, verlies, liefde en de echo’s die blijven. Een nummer geboren uit de stilte rondom haar graf.
Dit nummer deel ik graag met je. Het is persoonlijk en het is geen perfecte opname. Geen hit. Maar het is liefde. Voor haar. Voor haar leven. Voor mijn zusjes. En voor het gezin dat we ooit waren.
Voor wie het horen wil: luister hier.
Ik hoop dat de muziek je raakt. Dat mijn woorden iets in je losmaken.
Houd jezelf niet klein. Houd je woede niet binnen. Cijfer jezelf niet compleet weg.
Offer jezelf niet op voor iets dat jouw essentie niet eert.
Want het kost je — letterlijk — te veel van je leven.
Mijn moeder is daar het bewijs van.
Dit is haar waarschuwing.
En mijn belofte dat het anders mag. En dat kan echt...
Mocht dit je aanspreken of je wil er iets over kwijt, laat het me gerust weten. Ik lees het graag! ❤️
