Later als ik groot ben...

Voor de spiegel

Als oudste in het gezin van vier meiden had ik de droom om juf of zangeres te worden. Ik had een oude platenspeler en zette die dan keihard aan, dan stond ik voor de spiegel met mijn gitaar te dansen en te zingen en schreef al jong mijn eigen liedjes. In die tijd was George Michael mijn grote idool. Maar mijn ouders hadden, met de beste intenties, andere plannen voor mij en vonden dat een hogere opleiding volgen of carrière maken niet voor meisjes was, laat staan een avontuur in de muziekindustrie. Het enige wat echt belangrijk was, was de religie van mijn ouders, en daar draaide ons hele leven om. Dus ik liet mijn dromen los om die van mijn ouders te volgen.

Verlies van mijn dromen

Ik leidde 30 jaar het leven wat mijn ouders voor mij hadden gepland, maar dit was niet wat ik had bedacht of zelf het liefste wilde. Het ging allemaal een beetje op de automatische piloot en dacht er zelf niet al te veel over na. Ik trouwde op mijn 19e en een paar jaar later kregen wij een prachtige dochter. Ondanks alles voelde ik me steeds vaker ongelukkig en depressief, iets klopte gewoon niet. Het ging niet goed met mij omdat ik gewoonweg mezelf niet kon zijn. Een worsteling met mijn identiteit en geaardheid kwam aan het licht; ik voelde me aangetrokken tot vrouwen. Een realisatie die me voor de keuze stelde: mijn eigen weg volgen of blijven in een leven dat niet het mijne was.

Lef om voor mezelf te kiezen

Ik wist diep van binnen wat me te doen stond; ik moest mijn eigen pad gaan lopen en uit de religieuze gemeenschap stappen waarin ik was opgegroeid. Deze beslissing hield in dat ik uitgesloten zou worden uit de gemeenschap, waardoor mijn ouders, vrienden, en familie mij de rug zouden toekeren. Het besluit om mijn eigen pad te kiezen en de religieuze gemeenschap waarin ik opgroeide te verlaten, was hartverscheurend. Toch was dit de beslissing die me uiteindelijk mijn vrijheid gaf.

Het is niet de storm zelf die bepaalt waar we uitkomen, maar de manier waarop we onze zeilen zetten

Deze keuze, hoewel de moeilijkste in mijn leven, heeft me gevormd en geleid naar mijn roeping als trauma-therapeut. Het leven geeft je soms cadeautjes waar je niet op zit te wachten - het is aan jou om te beslissen wat je ermee doet. Neem je je eigen verantwoordelijkheid voor je leven of ga je naar anderen wijzen? Als ik iets geleerd heb is het wel dat achter elk onverwacht 'cadeau' een verborgen kans verstopt zit, een zaadje dat kan uitgroeien tot iets prachtigs, als je het durft te aan te pakken en het te planten. Het is niet de storm zelf die bepaalt waar we uitkomen, maar de manier waarop we onze zeilen zetten. Zie elke hindernis als een springplank, een gelegenheid om boven jezelf uit te stijgen en een pad te creëren dat echt van jou is, hoe rotsig of onzeker het ook mag lijken. Hierin ligt je ware kracht verborgen: let lef het onbekende te omarmen en elk moment, hoe uitdagend ook, om te zetten in een kans om te groeien.

Van trauma naar traumavrij

Door mijn eigen trauma's onder ogen te zien,  er niet voor weg te lopen, heb ik mijn passie gevonden in het helpen van anderen met hun traumaverwerking en de kracht in zichzelf te vinden. Ik kan nu oprecht zeggen dat ik dankbaar ben voor mijn verleden, dankbaar voor mijn ouders en juist deze opvoeding. Want vanuit die pijn is mijn bedrijf Traumavrij ontstaan en heb ik sinds 2012 het voorrecht gehad honderden mensen te mogen bijstaan op hun pad naar traumaverwerking, innerlijke groei, en het vinden van hun eigen kracht. Van Sh!t uit je verleden naar mest voor de toekomst!

En… zangeres? 

Ook dat is gelukt.  Als deelnemer aan het nationaal COC songfestival in 2013, zong ik 'Geef me nog wat tijd' - een lied over liefde en zelfacceptatie, dat de derde plaats veroverde.