Wat je niet ziet op deze klassenfoto

Hier zie je een klassenfoto van mij, zes jaar oud.
1980, met juffrouw Brouwer op OBS De Berenburcht in Oostburg.

Aan de buitenkant zie je niets bijzonders.
Een glimlach, bloempotkapseltje, wat tandjes eruit, vingertjes aan de grond.
(Heb je me al gespot, In het midden onderin?)

Een gewoon zesjarig kind.

Maar wat je op deze foto niet ziet, is wat er vanbinnen speelt.
Je ziet niet dat ik daar al heb geleerd dat ik me aan moet passen.

Dat ik heb geleerd om emoties in te slikken omdat het ‘goede doen’ belangrijker is dan écht zijn.

Zolang je er niet aan denkt, is het er niet, gewoon negeren., volhouden.
Maar toch, een vaag ongemak, ergens vanbinnen..

Je wordt groot, volwassen.
Je glimlacht, je doet je werk, je houdt je groot, precies wat er van je verwacht wordt.

In mijn geval; ik groeide op als één van Jehovah’s Getuigen.
Ik leerde dat emoties verraderlijk waren, intuïtie onbetrouwbaar en gehoorzaamheid heilig.

En God zag alles, zelfs wat je dacht.

Mijn interne criticus was dus al jong goed getraind. 😉
Elke ‘foute’ gedachte werd vakkundig weggedrukt.

Ik wist niet dat ik daarmee ook een groot deel van mezelf en wie ik was wegdrukte.
Maar ik geloofde erin dat deze manier van doen goed was, dus bleef ik het doen.

En ergens daaronder zat een kind dat ook gewoon wilde spelen en ontdekken.
Dat verlangde naar gewoon naar zijn. Ik wilde eigenlijk net als de rest ook mijn verjaardag vieren,
sinterklaas en kerstmis, maar dat was allemaal zondig en dus vierden we deze heidense feestdagen niet.

Jezelf zijn, en toch naar deze normale dingen verlangen voelde dus al niet goed en zondig.

Later kwam daar nog iets bij wat ik niemand durfde te vertellen:
ik viel op vrouwen.  Dus ook dat deel drukte ik weg, mocht er niet zijn.

Daardoor ging de schaamte en zelfafwijzing nóg dieper ondergronds,
en verloor ik een groot deel van mijn identiteit en autonomie.
Gevolg; in mijn leven ben ik door meerdere depressies gegaan.

Want wat blijft er dan nog van mij over als ik niet mezelf kan zijn?

Pas veel later begreep ik:
schaamte of depressie is geen teken van zwakte, het is een symptoom.
Het is een overlevingsmechanisme.

 Een beschermlaag van een kind dat ooit leerde:
 “Als ik mezelf laat zien of mezelf ben, kan het fout aflopen, en dan ben ik slecht.
 Of: “Ik moet nog harder mijn best doen, want dan voel ik dit niet meer.”

De meeste mensen met wie ik werk, herkennen dit.
Ze hebben geleerd sterk te zijn, alles zelf op te lossen,
altijd maar door te gaan en hun innerlijke signalen en emoties te negeren,
want dat is maar beter zo.

Deze zelfbescherming is ook zelfliefde verstopt in aanpassingsgedrag..
Ik noem het vaak shapeshiften: je wordt dat wat het beste overleeft in die omstandigheden.

Dus niet wat het beste is voor jou, nee, wat het beste is voor jouw omgeving.
En ook deze mensen worden groot, functioneren prima,
maar voelen zich diep van binnen eenzaam, vastzitten of onbegrepen.

Ze hebben succes, en op heel veel vlakken gaat het goed,
maar ze missen die innerlijke rust, voelen ergens, het klopt niet helemaal.
En dat kan ook niet anders,
Want wanneer je als kind al je emoties moest onderdrukken om erbij te horen,
dan leert je dat voelen onveilig is en het levert je niks op.

En dus blijf je rationeel, controle houden, pleasen, onderdrukken, presteren.
Tot het te zwaar wordt en je het gewoonweg niet meer volhoudt.

Het echte helen begint bij erkennen naar jezelf wat je zolang stil hebt gehouden.

Te erkennen wat je nodig hebt gehad, niet om te wijzen maar om jezelf te valideren.
De schaamte aankijken, en te doorvoelen, zonder oordeel.

Als schaamte een symptoom is, dan is de vraag; wat zit daar dan onder?
Waar beschermd die schaamte jou voor? Welke functie heeft het of heeft het gehad?

Het is zo helend, bijzonder en fijn te ontdekken wie je bent onder al die liefdevolle laagjes van zelfbescherming.

Er komt een moment waarop doorgaan zoals je gewend bent
méér kost dan het je oplevert.

Als jij voelt dat het tijd is om deze patronen te doorbreken,
om niet alleen te begrijpen waarom,
maar dit stuk ook écht te helen,
dan nodig ik je uit.

Mijn passie en missie is om mensen zoals jij te helpen zichzelf beter te begrijpen.
Om die gewonde en pijnlijke delen in jou te zien en te erkennen,
zodat er weer ruimte komt voor wat écht belangrijk is.
Voor rust, vrijheid en volledig jezelf kunnen zijn.

Plan een persoonlijk adviesgesprek in,
dan kijken we samen wat er onder die laag van zelfbescherming leeft
en wat er mogelijk wordt als je het niet langer alleen hoeft te dragen.

Liefs Evelyn