De avond dat ik dacht: dit is het einde — en hoe het mijn leven veranderde

Soms voel je het ineens: dit werkt niet meer. Je zit vast in een patroon dat zich keer op keer herhaalt. Angst. Controleverlies. Oude pijn die steeds weer opduikt — zonder dat je precies weet waarom. Voor mij begon dat besef op een regenachtige avond in 2009…

De avond dat ik dacht: dit is het einde

Het was denk ik rond een uur of acht ’s avonds. Jessy, mijn hazewindhond moest nog uit.
Maar buiten stortte het van de regen en er hing onweer in de lucht... ik bleef het uitstellen en dacht: het wordt zo wel minder.

Jessy werd onrustig en ik dacht: tja... ik moet er zo toch echt uit. In de verte hoorde ik het al rommelen.
De lucht zag er onheilspellend donkergroen uit.

Met volle moed trok ik mijn jas en schoenen aan, pakte de riem van Jessy — die meteen doorhad dat we naar buiten gingen. Kwispelend kwam ze op me af, 'Een klein rondje dan.'

Daar liepen we, in de stomende regen. Opeens zag ik wat flitsen in de verte, en ik voelde me verstijven.
Onweer — normaal ben ik er gek op, maar niet als ik buiten loop.

De regen kletterde met enorme druppels op de straat, de bomen op mijn jas, op mijn capuchon.
Het was een en al gerommel en gekletter.

En ineens; FLITS. En direct daarna een keiharde knal. Voor mijn gevoel vlak boven mijn hoofd.
'Dit is het. Ik ben er geweest.' ging er door me heen.
Het kraakte in de lucht en ik was letterlijk doodsbang.
Ik zette het op een rennen en binnen no-time stonden we doorweekt weer in de gang.

Met een kloppend hart voelde ik de adrenaline door mijn lijf stromen.
En ik realiseerde me hoeveel angst ik voelde. En daar was ik klaar zo mee.

Wat mij jarenlang gevangen hield

Ik was net uitgesloten uit mijn geloof, omdat ik met een vrouw samenwoonde.
En al vanaf dat ik klein was, wist ik één ding: God zou slechte mensen vernietigen.
Dat was me geleerd. Beelden van Armageddon waren me met de paplepel ingegoten.
Plaatjes van vuur en verwoesting. Verhalen die voor het slapen werden voorgelezen.
Op congressen, kringvergaderingen, in de zaal, boekstudie en gezinsstudie —
steeds opnieuw dezelfde boodschap: dit is wat je te wachten staat als je zondigt.

En ik?
Ik had gezondigd.
Ik hield van een vrouw.
Dus wat moest ik anders geloven dan dat ik verloren was?

Nog voordat ik het geloof vaarwel had gezegd, wist ik één ding zeker: God zou mij vernietigen.
Niet misschien. Niet als ik niet oppaste. Maar als een vaststaand feit.

Het was een kwestie van tijd — een paar jaar hooguit — voor ik zou worden weggevaagd.
Want ik was een 'slecht mens.'
Ik leefde inmiddels samen met een vrouw. Ik was verliefd. Ik was homoseksueel.

Alleen dat woord al — homoseksueel — voelde als een veroordeling. Het stond tenslotte zwart-op-wit in de bijbel.
En in alles wat ik had meegekregen, werd dat woord ingekleurd met schaamte, zonde en afwijzing.
Het was iets wat God haatte. Dus haatte ik het zelf ook.

Achteraf zie ik: dit ging niet alleen over liefde of oriëntatie.
Dit ging over mijn hele zijn. Over mogen zijn wie ik ben.
Noem het hoe je wilt — lesbisch, homoseksueel — het zegt niets over wie ik écht ben.
Maar eigenlijk, het is maar een titel., een label. En daar geloof ik niet in, niet in labels of in hokjes.

Ik ben Evelyn, mens. Niet goed of fout.
Gewoon wie ik ben. Maar dit is hoe ik er nu naar kijk.

Toen... was het anders.  In die tijd kwam ’s nachts de angst.
Nachtmerries over het einde der tijden — de grote oorlog, Armageddon.
Het waren dromen over over vluchten, telkens weer.
Over afscheid nemen van mijn ouders en dierbaren.
Over van grote hoogtes vallen. verdrinken, sterven...

Heftige nachtmerries.

Ik werd wakker, nat van het zweet.
Slapen lukte nauwelijks. En als ik al in slaap viel, dan werd ik opgejaagd weer wakker.

Om dat te overstemmen greep ik naar thrillers. Geen luchtige verhalen — nee, bloederige, rauwe misdaadromans.
Het werkte. Voor even.
Want de gruwelijkheid in die boeken was het enige dat harder schreeuwde dan de nare gedachten mijn eigen hoofd.

Tot die ene keer…dat ik daar stond in de gang... 

Het moment dat ik ervan overtuigd was dat ik er geweest was, realiseerde ik me: stel dat er een god is, en hij wil dat ik nu sterf — dan zij het zo. Dan is het maar zo. Dan wil ik er ook niet bij horen.

Ik vond mezelf niet slecht.
Ik wist dat mijn hart goede bedoelingen heeft.
Het enige wat ik wilde, is mezelf zijn.
En als dat niet goed genoeg is voor deze god, dan wil ik daar niet bij horen.
Want als God liefde is, dan houdt hij of zij ook van mij.
En ik besefte me: zo slecht ben ik niet.

Ik dacht op een gegeven moment: het is niet God die mij veroordeelt.
Maar het geloof.
De mensen die zeiden dat ze uit zijn naam liefde verkondigden — maar mij leerden om bang te zijn.

En als God bestaat — en dat geloof ik nog steeds —
dan geloof ik ook dat liefde zijn uitgangspunt is.
Niet angst, niet afwijzing, en niet veroordeling.

Ik liet de angst los.
Ik gaf me eraan over. Helemaal, compleet.
Ik zei tegen mezelf: oké dan — als dit het is, laat het dan maar gebeuren.

En op dat moment viel er iets weg.

Angst is een slechte raadgever

De angst had me jarenlang in z’n greep gehouden.
Maar ineens voelde ik: ik ben niet meer bang.
En als ik niet meer bang ben... wat heeft angst dan nog om zich aan vast te klampen?

Vanaf dat moment werd de greep van mijn oude geloof losser.

Steeds vaker betrapte ik mezelf op een oude overtuiging.
En dan zei ik tegen mezelf: dat geloof ik niet meer.  Dat is van vroeger.

En dat werkte, ik geloofde het echt niet meer. Doordat ik me niet meer liet leiden door angst, kon ik weer helder denken. 

En jij? Waar ben jij bang voor?

Misschien niet voor onweer of God. Maar wel voor controleverlies.
Voor het gevoel dat je faalt, terwijl je aan de buitenkant nog altijd overeind lijkt te staan.Voor het moment dat je toegeeft dat het zwaar is. Voor wat er gebeurt als je niet meer voldoet. Als je laat zien hoe het écht met je gaat.

Angst is een slechte raadgever. Hij houdt je klein. Zegt: niets veranderen, doe maar niks, dan blijf je veilig.

Vanuit angst kun je ook geen goede keuzes maken.
Je komt alleen maar op overlevingsstrategieën: vechten, vluchten of bevriezen.
Je hoofd schiet vol. Je lijf op slot.

Kiezen voor jezelf is spannend. En precies daarom zo krachtig.

Niet ‘iets leuks voor jezelf doen’, maar verantwoordelijkheid nemen.
Voor wat je voelt. Voor wat je nodig hebt. Voor wie je diep vanbinnen bent.

Niet leven naar verwachtingen van anderen—maar trouw aan jouw waarden. Jouw koers. Jouw waarheid.
Niet om egoïstisch te worden, maar om open en oprecht te zijn.
Met jezelf, en daardoor ook met de ander.

Want als jij jezelf de vrijheid gunt om echt jezelf te zijn,
kun je die vrijheid ook aan een ander geven.
Zonder strijd, zonder schuld, zonder gedoe. 

En dat is fakkin spannend.

Want het kan betekenen dat je opnieuw moet kiezen.
Dat je teruggaat naar de tekentafel.
Dat je grenzen gaat aangeven.
Dat je besluit dingen los te laten.
Dat je je trauma’s onder ogen wilt komen.
Dat je eerlijk moet zijn over wat niet meer werkt.

Je verleden kun je niet veranderen.
Maar je kunt wél je toekomst herschrijven. 

Misschien weet je nog niet precies hoe.
Maar die eerste keuze — ik wil het anders, en ik kies wat goed is voor mij —
dát is het begin. Een magisch begin.

En precies dat is waar de meeste mensen naar verlangen…
maar waar ze tegelijk het meest bang voor zijn.

Want als je je grootste angst durft aan te kijken —
en kiest om het heft in eigen hand te nemen en de controle terug te pakken?

Wie kan jou dan nog iets maken? 

Tuurlijk, voor onweer moet je oppassen.
Je gaat niet stoer doen en met je hond onder een boom staan.
Maar er is een verschil tussen realistische angst…
en de verhalen die je jezelf al jaren vertelt.

En precies dat verschil maakt of je leeft — of overleeft.

Gelukkig hoeft niet iedereen te breken met geloof of alles achter zich te laten.
Maar jezelf terugvinden? Dat vraagt sowieso om lef.

Ik wéét hoe spannend het is om voor jezelf te kiezen.
Om te zeggen: dit werkt niet meer.
Om je eigen behoeften serieus te nemen — zelfs als niemand anders dat doet.

En ja, daar is moed voor nodig.
Moed om uit oude patronen te stappen.
Moed om voor jouw belangen uit de kast te komen 😉

Voel jij dat het tijd is om het anders te doen?
Om het niet meer weg te drukken, maar om het aan te gaan?
Om niet langer te blijven hangen in wie je hoort te zijn — maar te kiezen voor wat wel voor je klopt?

In mijn praktijk werk ik met ondernemers en professionals die het lef hebben echt te kiezen.
Die zichzelf niet langer willen kleinhouden, maar leiderschap willen pakken — van binnenuit.

Je weet dat het niet meer werkt zoals je het nu doet.
En je voelt ook: dit is niet iets wat je oplost met een boek, een podcast of een goed gesprek.
Dit vraagt om echte keuzes.
Om het aankijken van wat je tot nu toe hebt weggedrukt.
En het lef om niet langer te voldoen — maar te kiezen voor wat klopt.

Kiezen voor jezelf is geen luxe.
Het is leiderschap.

Als jij voelt: dit is mijn moment om te stoppen met pleasen, overleven of aanpassen —
dan ben ik er.

👉 Vraag hier jouw strategiegesprek aan. 

Dan ontdekken we of jouw doorbraak hier begint.